Dat was de diagnose van een van de vrouwelijke psychologe ’s die eindelijk eens bij mij binnen kwam. Met eentje waar ik een klik mee had, en die ik toeliet om bij mij naar binnen te gaan..

Ik heb mezelf voor deze diagnose altijd geschaamd, en zijn er maar weinig mensen die dit wisten.

Een combinatie van incidenten.

Laat ik voorop stellen dat Defensie of Politie niet de oorzaak is van mijn vorm van ptss. Nee bij mij was het eerder de combinatie van een verkeerd zelfbeeld, een “afwezige” vader, ervaringen uit mijn jeugd, verkeerde vrienden, het gebruik van drugs (waardoor ik weer waanideeën kreeg, die ik als realistisch opsloeg op mijn harde schijf) en in de kern super onzeker was wat ik probeerde te verbergen door ander gedrag te laten zien! En bovenal ik voelde geen liefde voor mijzelf.

Het zijn allemaal incidenten geweest die de emmer deden overstromen. Niet alleen dus Operatie Kapcha- As, wat de meeste angstigste nacht was uit de 41 jaren die ik nu als mens op deze aarde mag beleven.

Een lange zoektocht.

Het was een lange zoektocht geweest, maar het kon dus wel. Bij de MGGZ werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Dan weer naar Amsterdam in de spits op vrijdag en een week later weer naar Den Bosch.  De één die lulde zo vaag dat ik er niks van begreep, en de ander stuurde mij naar 5 gesprekken door naar een psychiater omdat ze niet verder kwamen met mij. Ik kwam gewoon niet verder, terwijl ik eigenlijk maar 1 ding wilde. En dat was rust. Rust in mijn hoofd! Zo eenvoudig was het eigenlijk.

EMDR.

Dus wat was ik blij met deze vrouw die ik wel binnen liet! Het waren zware gesprekken, en af en toe vol in de schaamte. Het maakte mij niks meer uit, maar het moest eruit. Het eindeloos malen en afleiding zoeken voor een goede rush was ik beu. Er werd EMDR toegepast, wat zeker zijn vruchten heeft afgeworpen maar ik was nog niet “genezen” naar mijn zin. De continuïteit van het overdenken van nare herinneringen was aardig verdwenen maar ik bleef veelal piekeren.

Alles wat ik destijds gedaan had om er mee om te gaan werkte niet, dus moest ik een andere manier zoeken.

Maar hoe dan?

De weg naar binnen.

Ik moest mijzelf eens echt gaan leren kennen. Wie ben ik? Wie ben ik buiten mijn werk? Wie ben ik zonder mijn Ego. Wat is mijn Ego eigenlijk en wat wil deze? Hoe kom ik uit mijn hoofd? En leer ik weer te voelen vanuit mijn hart, i.p.v. altijd maar het rationele directe antwoord vanuit het hoofd te geven (wat eigenlijk tijdens de dienst zo geprogrammeerd is) Kortom: ik moest mezelf opnieuw programmeren met een betere versie van mezelf en dus afscheid nemen van diegene die ik voorheen altijd was, of dacht te zijn.

Ik begon met mediteren, en ik merkte na verloop van tijd positieve veranderingen in mijn normaal zo drukke hoofd. Ik stelde mijzelf vragen in meditaties, en de antwoorden kwamen met de tijd. Ik ging mijzelf meer verdiepen in deze meer “spirituele alternatieve methodes” en merkte dat mijn lichaam en geest er veel baat bij hadden.

Het is de reden dat ik deze methodes nu nog iedere dag toepas. Yoga, ademwerk en meditatie zijn standaard een onderdeel van mijn dag geworden.

Genezen?

Ben ik nu helemaal genezen van de destijds gestelde diagnose?

Nee, dat denk ik niet! Ik heb nog steeds wel eens dromen naar de tijd van vroeger. Het is toch nog steeds niet allemaal verwerkt. Maar ik ga er wel anders mee om. Het vele denken in mijn hoofd is er niet meer. Ik zit veel meer in mijn gevoel dan voorheen, wat ik dan ook als zeer waardevol ervaar. Maar ook ik loop soms nog wel steeds tegen de lamp. Ik reageer soms nog wel steeds wat te veel uit de trauma respons, en ben mijzelf daarna wel weer bewust van. Het geeft dan ook wel weer een mooie reden om te kijken waar ik nu eigenlijk door getriggerd werd.

Het scheelt natuurlijk ook wel dat wij hier in Oostenrijk wonen, en dat ik niet meer in dat drukke leven acteer waar ik voorheen in zat. Maar ook deze keuze hebben wij niet voor niets gemaakt!

Wil je echt veranderen? Dan heb je zelf de keuze!

Namasté Olaf.